Witaj, świecie!

Ten tytuł widnieje tu nie bez powodu. Ba, jest on perfekcyjny, bo wpis dotyczyć będzie zmiany postrzegania rzeczywistości za pomocą animacji. Moja historia, i historia tego, jak anime zmieniło dla mnie ten świat.

Mając 8 lat do kolekcji naszych filmów dołączyła pewna gwiazdka, którą do dziś darzę niesamowitym sentymentem- „Księżniczka Mononoke”- pełnometrażowy film animowany Studia Ghibli. Mój Tatino będąc światowym człowiekiem coś tam kiedyś słyszał o haśle takim jak anime. W sklepie natknął się na film przypadkiem i los go skusił, aby go przygarnąć i dać ciepły, kochający dom. W tym wieku nie rozumiałam tej produkcji, co więcej bałam się jej. Niepojętym jest dla dziecka fakt, iż coś animowanego może nie być dla niego odpowiednie- w końcu to przecież bajka. Animowane=bajka, bajka=dla dzieci, oczywiste. A jednak… Nie tak oczywiste, jakby się mogło wydawać. Fantastyczny świat wypełniony strasznymi demonami, bóstwami oraz ilością krwi, dla dziecka nie do przyjęcia- to było pierwsze wrażenie. Dałam sobie spokój. Nie rozumiałam. Za to Tata rozumiał. I dawał mu szansę kolejny i kolejny raz, a że ze mnie „córunia tatunia” to trzeba było chociaż spróbować oswoić to co obce i niepojęte. Film był trudny do okiełznania i dwa lata mi zajęło budowanie z nim relacji. Gdy już do tego doszło, nie było odwrotu. Zrozumiałam. Zrozumiałam, dlaczego jest wyjątkowy. Dostrzegłam w nim głębie i emocje. Zobaczyłam całą historię, a nie tylko uprzedzenia i złe skojarzenia. Zaczęło mnie to ciekawić. Co to jest? Dlaczego takie jest? Dlaczego jest inne? I jeden film pociągnął za sobą koleje wspólnie oglądane produkcje. Ciekawość przerodziła się w coś więcej, w więzi. Więzi z animacjami- brzmi dziwnie, ale prawdziwie, ponieważ anime stało się częścią mnie. Pochłonęło mnie całkowicie i bezlitośnie, dając to czego akurat się potrzebuje. Wlewałam w siebie kolejne światy. A im więcej światów odkryłam tym bardziej były kolorowe i wyraźne. Moja rzeczywistość uginała się pod nimi, aż w końcu uległa im zostając pochłonięta. W ten sposób powstało moje postrzeganie.

Najpierw delikatnie- co by było gdyby- co by było gdyby to było prawdziwe, co by było gdyby ta sytuacja miała miejsce, co by było gdybym była tą postacią. Później- rozumiem tę sytuację, współczuję tej postaci, angażuję się w to co dzieje się na ekranie. Jeszcze dalej- chcę być jak ta postać, chcę upodobnić swój świat do tego z fikcji. I tu ukazuje się problem, ponieważ można odnaleźć w tym miejscu dwie drogi- odrzucanie realności na rzecz fikcji, lub modyfikacja realności, aby upodabniała się do fikcji. Brzmi podobnie, ale jest to różnica. Niektórzy wybierają tę pierwsza drogę- zamykają się w swoich małych półświatkach, żyjąc tylko fikcją- po co mam mieć znajomych skoro mam tych z serialu, dlaczego mam żyć własnym życiem, skoro mogę żyć milionami historii. Wybrałam tę drugą drogę- chcę fikcję wprowadzać w życie. I tak zaczęłam się uczyć.

W świecie animacji wszystko wydaje się być interesujące. W serialu pojawia się postać, która jest kucharzem- chcę być taka jak ona, chcę umieć gotować. I gotowałam słuchając muzyki z mojego serialu. Ta postać się bije, chciałabym być tak odważna i zaradna, jak ona- zaczęłam treningi, wyobrażając sobie, że kiedyś będę superbohaterem. Ta postać buduje silne więzi ze swoimi rówieśnikami, jest ciepła i troskliwa- pomyślałam, że dawno nie grałam w żadną grę z rodzicami. Itd. itd. Ten jest taki, ten siaki i owaki, a wszystkich uwielbiam i chciałabym być jak oni, więc chłonę. Chłonę to wszystko co w nich dobre i utożsamiając się z nimi zmieniam siebie na lepsze. Uczę się na ich historiach i codziennie witam inny świat, który zostaje poszerzony o kolejne horyzonty.